Profesör Alımları.

Güneş
yuvasından çıkmaya başladı. Yüzünü gösterip etrafa neşe saçıyordu.
Kimine göre belkide güneş kötü birşeydi. O güzelim uykudan kalkıp işe
gitmenin işaretiydi. O lanet olası patronların ağız kokusunu çekmek.
Hemde bütün gün. Katlanılası zor bir şey. Kimine göre güneş,
olabildiğince mükemmel birşeydi. Heleki hafta sonuysa. Tatilse. Yataktan
neşeyle kalkar güneşin tadını çıkarırdın. Bir daha gelmeyecek şekilde.
Bir daha güneş görmeyecek türden. Belki yarın hava bulutlu olur endişesi
içinde olup güneşin tadını çıkaranlar. İşte, işte o insanlar gününü
dolu dolu yaşayan, kimsenin baskısı olmadan. Yeni doğmuş bir bebek gibi.
Özgür ama kendi ayakları üstünde zor durabilecek türden. Yarınını
düşünmeselerde her yaptıkları hareket geleceklerine yön veriyordu.

Arnaldo
çoğunlukla güneşten hoşlanmayan bir çocuktu. Sabah kalkıp havanın
yağmurlu olmasını dileyen ve heyecanla perdeyi açıp etrafta ıslak bir
yer varmı diye arayan nadir çocuklardan. Yazı denizde değilde ormanların
içinde geçirirdi. Sürekli yağmur yağan yerler. Ne kadar havanın kapalı
olmasını dileyip karamsar bir çocuk izlenimi bıraksada yüzünden gülücük
eksik olmayan bir çocuktu. Herşeye olumlu bakıp ilerisini düşünmeyen.
Daha bir bebekti. Konuşmayı bilmeyip sadece gülen. Bir gülücükle herşeyi
anlatabilen… Belkide bu yüzden kapalı havaları seviyordu. Kendisini tek
ışık kaynağı olarak görüyordur belki. İlgi odağı olmak. Karanlıkta ki
tek bir ışık bütün karanlığa bedeldir.

Arnaldo yatakta uzanmış
gözlerini tavana dikmişti. Bir an önce saatin alarmının çalıp uyanmayı
bekliyordu. Daha erken kalksa birşeyler ters gidecek diye korkuyordu.
Yada daha geç kalksa. Herşey zamanlı ve programlı olmalıydı. Bugün özel
bir gündü. Bütün yaz tatilinde bu anı kafasında planlamıştı.
Tasarlamıştı. Nerede ne olacağını, ne yapacağını ve sonucunu. Ama daha
çok giriş ve gelişme bölümünü. Sonucunu kendiside bilemiyordu. Belki iyi
olur belki de olabilecek en acı şey olurdu. Saat daha bir kere çalmaya
başladıki Arnaldo hemen yatağından kalkıp saati durdurdu ve hemen üstünü
giymeye başladı. Akşamdan hazırladığı bavulunu kapıp hemen odadan
çıktı. “Oğlum uyanmışsın. Bu ne acele. Tren kaçmıyor
ya. Gel otur birşeyler ye.” dedi aşağıda mutfakta bekleyen beyaz
tenli ve 17 yaşında çocuğu olan bir anneye göre fazla genç gözüken mavi
gözlü kadın. Arnaldo merdivenleri o kadar hızlı indiki yukarıya çıkan
babasına çarpıyordu. “Üzgünüm anne. Gitmem
gerek. Zamanım yok. Beni bekleyen biri var.” dedi ve hemen
annesinin yanına koşup sarıldı. Annesinin ağlamasına alışkındı. Hergün
ağlardı. Olur olmadık şeylere. Arnaldo ise tam tersi sürekli gülerdi.
Olur olmadık şeylere. Hemen annesini bırakıp merdivenin başında dikilmiş
iri yarı bir denizciye koştu. “Kendine iyi bak
baba.” dedi ve sarıldı. “Sende oğlum. Unutma.
Sen cesur bir çocuksun. Kim ne derse desin.” dedi ve eliyle
saçlarını okşadı. Arnaldo hemen yere bıraktığı bavulları kapıp dışarı
çıktı. Camdan onun gidişini izleyen ailesine dönüp son kez el salladı ve
koşarak istasyona gitti.

"Tamam hazır
mısın dostum? Küçük ve etkili ol yeter." dedi ve kravatını
aynanın karşısında bir kere daha düzelttikten sonra bavullarını alıp
hemen boş bir kompartıman aradı. "Dolu. Dolu.
Dolu. Tanrım ne bu ya! Boş bir kompartıman yok mu?" diye
söylenerek yürüyordu. "İşte sonunda!"
dedi ve 5. kompartımantın kapısını açıp hemen bavullarını rafa
yerleştirip asasını çıkardı. "Tamam başlayalım.
Ona 10 dakika sonra gel dedim. Herşeyi halletmeliyim." dedi ve
cebinden bir demet beyaz gül çıkartıp koltuğa koydu ve asasını güllere
uzattı. "Geminio." dedi gözlerini kapatıp sessizce ve gözlerini
açtığında kompartımantın her yeri beyaz gül doldu. "Bu kadar yetmez farklı renkte katmalıyım." dedi
ve asasını odaya doğru uzattı. "Sarı, kırmızı, pembe...
Orchiedeous." dedi ve güllerin birkaçının rengi değişti. "Böylesi daha iyi." dedi ve koridora çıktı.
Birisi varmı diye kolaçan ettikten sonra hemen bavulundan bir radyo
çıkartıp bir yere sakladı. Hoş bir müzik bulunca gülümsedi ve radyoyu
güllerle gizledi. Kompartımandaki gül kokusu giderek artıyor ve daha hoş
olmaya başlıyordu.

Kompartımanı kapatıp hemen dışarı çıktı. İşte
oradaydı. O kestane rengi saçlarıyla ona doğru geliyordu. Resmen
ışıldıyordu. Ona ne yapsa azdı. Yetmezdi. O herşeye sahipti. Birçok kız
onun yerinde olmak isterdi. Onu özlemişti. "Hey!
Buradayım." dedi ve el salladı. Claudia Arnaldo'yu görüp
gülümsedi. "Onu özlemişim. Evet, kimi kandırıyorum ki ona aşığım."
dedi ve yanına gelmesini bekledi Arnaldo. İçeri gidip ona olan
hislerini söylemeyi çok istiyordu. Ya herşey mükemmel olacaktı. Ya da
herşey daha kötü olacaktı. Claudia yavaşça Arnaldo’nun yanına gitti.
Kalabalıklığı yararak ilerliyordu. Ona ulaşmak tek arzusuydu. Tek
hedefi. Yanına geldi ve gülümsedi. “Seni gördüğüme
sevindim.” dedi ve sarıldı. Arnaldo tepki veremez olmuştu. O
sesi. O ses için şuan gürültü yapan herkesi öldürebilirdi. "Bir daha
söyle." dedi içinden ama çoktan trene girmişlerdi. Elini tumak
istiyordu. İçindeki ateşi hissetmek istiyordu. O ellerindeki
yumuşaklığı, sıcaklığı. Kompartımana doğru yürürlerken Arnaldo
farkettiki hava sadece gül kokmuyordu. Başka şeylerde vardı ve bu
Arnaldo'yu çok mutlu etti. Bir an için gözlerini kapattı ve birbilerini
bir papatya tarlasında hayal etti. Yere uzanmış, birbirlerinin ellerini
tutmuş ve gökyüzüne bakarak birbirlerini ne kadar çok sevdiklerini
söylüyorlardı. Kuşlar sanki onlara eşlik ediyordu, sesleriyle. Esen
rüzgarla dalgalanan papatyalar sanki çıkardıkları seslerle bir müzik
oluşturmuşlardı. Elini daha sıkı tuttu. "Beni
sakın bırakma." diyordu Claudia.
"Asla!" dedi ve gözlerini açtı. Claudia kompartımanta girmiş
güller karşısında çok şaşırmıştı. Kızın sorusu karşısında dili
tutulmuştu. "O sesi, kokusu. Tanrım! Evet! Evet onu seviyorum!" diye
haykırıyordu içinden. Cevap bekleyen gözlerle ona bakıyordu Claudia.
Arnaldo bir adım daha atarak Claudia'ya daha fazla yaklaştı. Elini
eliyle birleştirdi ve gözlerini asla kaçırmamaya çalıştı. O gözler!
Kızın elini kaldırıp kendi kalbine götürdü. "Dinle.
Cevabı orada bulacaksın." dedi kısık bir sesle ve yüzünde bir
tebessüm oluşturdu. Diğer elini Claudia'nın saçlarında dolaştırdı. O
kadar yumuşaktı ki. Daha fazla dokunup yıpratmak istemiyordu. Her
şeyiyle mükemmeldi. Dokunsan bozulacak gibiydi. Elini saçlarından alıp
yüzüne götürdü. Yavaşça gözlerini kapattırdı ve elini kızın beline attı. "Kapa gözlerini. Belki o zaman görürsün içimdeki
ateşi." dedi daha kısık ve etkileyici bir sesle ve kızı kendine
daha fazla yaklaştırdı.

Bir süre böyle kaldıktan sonra Claudia
gözlerini açıp ona baktı. "Bulamadıysan
dudaklarıma dokun. Hisset." dedi ve dudaklarına gelmesini
bekledi. Gözlerini kapadı ve bekledi. Saniyeler geçmeden dudakları
dudaklarıyla bütünleşti. Gözlerini yavaşça açtı ve ona baktı. Eliyle
dudaklarına dokundu ve durmasını emretti. "Seni
seviyorum." dedi ve bir süre gözgöze kaldılar. Claudia belki rüya
görüyorum diye düşünüyor gibiydi. "Hayır bebeğim. Olabildiğince
gerçek." dedi içinden Arnaldo. Onu duyabildiğini biliyordu. Bu anı
konuşarak mafetmek istemiyordu. Yeterince şey söylemişti. Geri kalan
zamanı akışına bırakacaktı. Artık herşey daha kolay olacaktı. Kız
Arnaldo'nun yanağına bir öpücük kondurdu ve beraber oturdular. Arnaldo
elini kızın ipeksi saçlarında gezdirdi. O kadar narindi ki. Yavaşça
saçlarına bir öpücük kondurdu ve elini hiç bırakmadan sarılmaya devam
etti. "Seni seviyorum." dedi Claudia ve
Arnaldo birşey farketti. "Ne kadar içten olabilirdi. Böyle şeyleri
ilk defa yaşıyorum. İlk ve son olmasını diliyorum. Elimi bırakma."
dedi içinden ve kızın sözüne karşılık verdi.
"Biliyorum." dedi eliyle omzunda yatan kızın kafasını yavaşça
kendisine çevirdi. Ve tekrar etti "Biliyorum." .
Ve alnına bir öpücük kondurdu.

Tren hareket etmeye başlamıştı.
Yavaşça Hogwarts'a yol alıyordu. Ne kadar süreciğini bilmiyordu. Ama bu
süreyi en mükemmel şekilde değerlendirmeliydi. "Tanrım. Bundan mükemmeli
var mı? Şu halimize bak. Onu bırakamam." dedi ve içinden eliyle kapıyı
kapatıp geri yaslandı. Gül kokusu resmen odayı çevrelemişti. Ama şuan
göğsünde yatan kızın kokusu daha etkileyiciydi. Aralarındaki ilişkinin
odaya verdiği koku. Bunu hissedebiliyordu. Şimdiden 70'li yaşlardaki
çiftlere dönmüşlerdi. Sessiz ve birbirine sıkı sıkı bağlı olup
ölümlerini bekleyen yaşlı çiftler gibi. Arnaldo bunu düşününce sessizce
kıkırdadı. Claudia duymuş olmalıydı ama tepki vermedi. O da bu anı
bozmak istemiyordu. O da bir o kadar memnundu bu durumdan. Herşey o
kadar kusursuz ve mükemmeldi ki.

Saatler ilerliyordu. Hava
kararmaya başlamıştı. Etrafta duyulan tek ses radyodan gelen hoş
melodiydi. Arnaldo kafasını yastığa yaslamış bakışları tavandaki
ışıktaydı. Radyodan gelen müziğin ahenkiyle mırıldanıyordu. Claudia'nın
elini alıp göpsüne koydu ve yanına kadar çekti onu. Dar olabilirdi ama
sığabiliyorlardı kanepeye. Kalkıp üstlerine örtecek birşey almak isterdi
ama Claudia'yı rahatsız etmek istemiyordu. Ya da bu anı bozmak
yapılacak en büyük hataydı. Gözlerini kapamadan önce yanında uyuyan
bebeğe baktı. "Ne kadar mükemmel birisin. Beni deli ediyorsun." dedi ve burnunu burnuna
değdirip gülümsedi. "İyi geceler. Tatlı
rüyalar." dedi ve o da gözlerini kapattı.

1.

Londra'da saat gece yarısını geçmişti. Hava soğuk ve yağışlıydı. Saçları iyice ıslanmıştı. Yüzünden damla damla sular akıyordu. Ağır adımlarla sokak aralarında yürümeye devam ediyordu. Sokak lambaları çalışmıyordu ve çalışanlarda çok az ışık veriyordu. Sokağı en çok aydınlatan ışık her zaman onun bir adım önünde duran ve sadık hizmetkârı asasıydı. Sokağın etrafındaki binalar harap olmuş durumdaydılar. Her biri kullanılamaz hale gelmiş ve pencerelerine tahtalar çivilenmiş, binaların bazıları çökmüş ve çürük durumdaydı. Edward kulaklarını iyice açmış etrafındaki sesleri dinlemeye başlıyordu. Çok kısık bir şekilde şapırtı sesleri duydu. Düşmanının yönünü belirlemiş hafif ve koşar adımlarla düşmanına yönelmişti. Bir köşe döndü ve bir köşe daha. Edward düşmanını kaybettiği hissine kapıldı. Ardından kendisine doğru kırmızı bir ışının geldiğini gördü. Hızlı bir refleksle;
“Protego!” diye bağırdı. Kırmızı ışın geri tepti ve binalardan birinin duvarına çarpıp duvarda küçük çaplı bir yarık bıraktı. Ölüm yiyen büyünün teptiğini görünce hızlı bir şekilde koşmaya başladı. Edward da aynı şekilde koşuyor ve onu yakalamaya çalışıyordu. Bir sersemletme büyüsü gönderdi ama hedefine çarpmayınca bir etkisi olmadı. Daha derin nefes almaya başladı.
Ölüm yiyen ani bir dönüş yaparak büyük camlı ve daha çok bir atölye gibi duran bir binanın içine girdi.Edward onun kadar iyi dönememiş kapının önünde kaydı ve “Lanet olsun!” dedi. Kendini toparlayarak binanın içine girdi. Binanın giriş bölümü oldukça genişti ve katı ayakta tutan tuğla sütunlar vardı. Sütunların bazılarının üstünde çerçeveler vardı. Bunların bazıları yamuk duruyor, bazıları ise yere düşmüştü. Camların bazıları kırık bazıları tahtalarla kapatılmıştı. Zeminde tahta parçaları ve kırık cam parçaları bulunuyordu. Bazı raflar kırılmış yere birçok kitap yığılmıştı. Yerde duran bir kitabı ayağıyla kırık duvarların önüne iterek yoluna devam etti. Etrafıyla ilgilenmeyi bırakarak düşmanını aramak için kapının karşısında bulunan gösterişsiz ve çürümüş tahta parçaları olan merdivene doğru yöneldi. Düşmanının buradan gittiğine emindi. Giriş katı boştu ve gıcırdayan merdivenlerden yukarıya doğru çıktı.
"Nox."
Dikkat çekmemesi için asasının ucundaki ışığı kapamıştı. Birinci kata ulaştığında burası ilk kattan daha kötü durumdaydı. Sütunların bazıları kırılmış tavanda büyük delikler oluşmuş ve yere yığılmış kitaplar giriş katına göre daha fazlaydı. Ağır adımlarla yoluna devam ederken bir ses duydu ve ölüm yiyenin sağ tarafta yıkılmış sütunların orda olduğunu fark etti. Hemen bir sersemletme büyüsü gönderdi. Gönderdiği büyü sütunu yıktı ama ölüm yiyen oradan kaçmayı başarmıştı.
"Expelliarmus !"
Ölüm yiyenin gönderdiği büyü Edward’ı kolundan vurmuştu. Asası kendisinden birkaç metre öteye kırık tuğla parçalarının üstüne düşmüştü. Ölüm yiyen kırmızı bir ışın gönderdi ama Edward’ı vurmadı. Hemen asasına doğru bir hamle yaptı ama ayağa kalkarken eline cam parçalarından biri saplandı. Ölüm yiyen arkasından “Gel buraya !” diye bağırdı.Edward asasına ulaştı ve
“Petrificus Totalus !” Gönderdiği büyü istediği etkiyi göstermemişti. Ölüm yiyenin kullandığı kalkan büyüsü yüzünden büyü geri tepmiş ve Edward’ın arkasındaki ve hala ayakta duran bir rafı yıkmıştı. Bir anda kırılan vazo sesleri duyuldu ve kitap sayfaları parçalanarak yere doğru süzüle süzüle düşmeye başladılar. Ölüm yiyen pes etmeyerek büyük bir azimle Edward’dan uzaklaşmaya ve ardı ardına büyüler göndermeye başladı.
Hızlı bir şekilde karşılık vererek büyülerin sapmasını sağlamasına rağmen Edward sendelemişti. Kendini tekrar topladıktan sonra ölüm yiyene doğru koşmaya başladı.
Bu sefer Edward düşmanını yakalamak istiyordu. Üst üste üç tane sersemletme büyüsü gönderdi ve Ölüm yiyen bunların ikisini zorlukla engelledi ama üçüncü den kaçamadı. Tam göğsünden vurularak ölüm yiyen arkasındaki duvara yapıştı. Üstüne birkaç tuğla parçası dökülmüştü ve toz içinde kalmıştı. Acı içinde inlemeye başladı. Edward kaçmamasını sağlamak için bir kilit büyüsü gönderdi ve ölüm yiyenin kol ve bacakları birbirine yapışmıştı. Bir çığlık daha atarak lanet okumaya başladı.
“Bu sefer kolay kurtulamayacaksın.” Edward havaya kırmızı bir kıvılcım göndererek yerini işaretledi ve harap olmuş binayı gezmeye başladı. Etraf toz duman içinde kalmıştı. Yerlerde kırık vazolar, çerçeveler, cam parçaları, parçalanmış kitaplar ve tahtalar vardı. Yarısı sağlam kalmış bir sütuna doğru ilerledi. Sütunda asılı ve yamuk duran bir takvim vardı. Takvim 2004 Kasımı gösteriyordu. Arkasını dönerek etrafı gezinmeye başladı. Birkaç dakika içinde birkaç seherbaz olay yerine gelmişti. Edward artık daha rahattı. Ölüm yiyeni yakalamış ve tehlikeleri atlatmıştı. Bir seherbaz kendisine doğru gelerek;
“İyi misin Edward?” dedi.Edward onaylar bir şekilde başını sallayarak; “Evet, sağ ol.” dedi. Olay yeri incelendikten sonra ölüm yiyen bir büyüyle kelepçelendi ve ardından bakanlığa doğru yol almaya başladılar.

2.

Gözlerini kapadı ve yüzüne çarpan rüzgarın tadını çıkarmaya başladı. Yaprak hışırtıları onu rahatlatıyordu. Sarı ve turuncu tonlarında olan yapraklar bir resim tablosuydu adeta. Yavaşça başını geriye yasladı. Oturduğu tahta ve eskimiş bankın kenarlarına ellerini koydu. Sert ve aşınmış bank ellerine dokunduğunda garp duygular hissetti. Sanki büyük acılar yaşamış fakat hala ayakta durmayı başaran biri gibi gelmişti. Aşınmaların her biri ayrı bir acıdan oluşmuştu. Ama o hala dimdik duruyordu. Bu düşüncelerden bir an sıyrıldı ve kendi kendine güldü. Dolgun pembemsi dudaklarının arasından beyaz inci gibi dişleri parlıyordu. Gözlerini yavaşça açtı. Önünde duran minik kuşu gördü. Gözleri siyah ve derin bakan. Tüyleri bulutlara benzeyen. Sanki gülümsüyordu ona küçük bir kız çocuğu gibiydi mız mız ama kendini sevdirmek isteyen. Edward yavaşça banktan kalktı. Dizlerini yere koyup kuşa yaklaştı. Ona dokunup dokunmamak arasında kararsızdı. Korkmasını istemiyordu. Çok yavaş bir şekilde nazik hareketlerle ellerini kuşa uzattı. Kuş büyük siyah gözleriyle onu izliyordu. Bir ara irkilip geri çekilmişti fakat Edward biraz daha yaklaşıp "Sana bir şey yapmayacağım minik kuş.Gel buraya hayatım.” dedi ve ellerini uzattı. Kuş karasız bir şekilde küçük adımlarla Edward’a yaklaştı. Sanki Edward'ın dediklerini anlamıştı. Ve en sonunda kuş Edward’ın ellerinin arasına gelmişti. Edward kuşun canını acıtmadan ellerini kapayıp kuşu kavradı. Banka geri oturdu. Kuşun siyah gözlerine bakmaya başladı. Gözleriyle bir şeyler anlatıyor gibiydi. Elleriyle yavaşça kuşun başını okşadı. O kadar minik bir başı vardıki elinde kaybolucaktı sanki. Edward yeniden gülümsedi. Aklına saat geldi. Hava kararmaya başlamıştı. Bileğindeki saatte baktı. Saat geç olmuştu artık eve gitmeliydi. Kuşu son birkez sevdikten sonra nazikçe yere bıraktı.

"Görüşürüz miniğim,kendine iyi bak.” dedikten sonra hızlı adımlarla yürümeye başladı. Özellikle yerdeki kuru,kırmızımsı yapraklara basıyor ve çıkan sesten zevk alıyordu. Parktan caddeye çıktı. Etrafta pek insan yoktu. Edward herzaman yalnız olmaktan zevk alırdı. Ailesi yüzünden hep göz önünde olmuştu. Girdiği her ortamın en popüler insanı olmuştu. Fakat yalnızlık ona paha biçilemez geliyordu. Boş sokağa girdi. Sokağın başından sokağın sonundaki büyük göz alıcı malikaneleri görünüyordu. Malikaneye yaklaşınca sokak yapısını sihirli sözler mırıldanıp açtı. Ağaçlarla dolu bahçenin içinden geçip evin kapısına ulaştı. Zili çalmak yerine kapıya birkaç kez dolgun bir ses çıkıcak şekilde tıkladı. Birkaç saniye içinde bir ev cini kapıyı açtı. Edward sahte bir şekilde gülümseyip içeri girdi. Hol tavandan mumlarla aydınlatılıyordu. Edward kimseye geldiğini belli etmeden merdivenlerden hızlıca çıkıp odasına gitti. Üçüncü kattaki büyük odası onu rahatlatırdı. İki kişilik büyük,yastıklarla dolu yatağına kendini attı. Yere kadar uzanın camlardan dışarıyı izlemeye başladı. Manzara içine huzur doldurdu. Yavaşça gözleri kapandı. Derin bir uykuya kendini bıraktı.[/i][/url]