Nicoll's.

Konu: Nicoll's. C.tesi Mayıs 15, 2010 4:35 pm

~Stacy Nicolette Avéleon

‘Dünya dönüyor, sen ne dersen de.’ Sen neler yaşarsan yaşa, hayat her zaman devam ediyor. Uğruna ölmek istediğin kişiler arkandan vuruyor. Bir süre sonra içindeki iyiliğin yok olduğunu fark ediyorsun. İşte, karamsarlığımın ve kötülüğümün nedeni, sadece bana edilen ihanetlerdir. Zamanla bu ihanetlerin bana yapılmasındansa, benim başkalarına yapmamın daha kolay olacağını düşünmeye başladım.

Annem ve babam, benimle hep ilgililerdi. Beş yaşıma kadar ağladığım tek anı bile hatırlamıyorum. Annem içimi okurdu sanki, içimden yemek yeme isteğini geçirdiğim anda annem bana yemek yedirirdi. Şimdi anlıyorum bunu nasıl yaptığını, bu yetenek de ondan bana geçti zaten. Kendimi geliştirmek için hâlâ uğraşıyorum.Beş yaşımı bitirdiğim gün, yani tam altı yaşıma girerken, babamla annem evden buharlaştılar. Nasıl olduğunu sormayın, bilmiyorum, bir de altı yaşımdayken bunun bana ne kadar saçma geldiğini siz düşünün. Evden eksilen sadece iki tane süpürge idi. Onlarla ne yapacaklardı, ev mi temizleyeceklerdi? Aynı bu düşünceler dört dönüyordu etrafımda, o yaştayken evde tek de kalamazdım, annemin en yakın arkadaşı beni ortada bırakmadı – sağ olsun diyemeyeceğim, yaptıklarından sonra – o zamanlar neyin iyi neyin kötü olduğunu bilmiyordum. Annemin arkadaşını anne olarak benimsemiştim yedi yaşlarıma doğru. Annemin ve babamın beni terk edişini sindirmiş, belki de böylesinin daha iyi olduğunu düşünmeye başlamıştım. Yeni annemle bir gün gezerken, siyah pelerinli bir adam yolumuzu kesti. Annem ona gülümsedi, ben de arkadaşı sandığım için kibarlık yaparak elimi uzattım. Ne kadar yanlış yaptığımı şimdi anlıyorum. Bir anda içimden tüm mutluluğun ve umudun çekildiğini hissettim. Sanki… Dünyada hiç umut ve mutluluk kalmamış gibi… Birden aklıma o kadar kötü şeyler gelmeye başladı ki… Sonra bir şey oldu, etrafta gezen dört ayaklı bir hayvanı hayal meyal hatırlıyorum. İşte o hayvan beni sırtına aldı ve uzaklara götürdü, o siyah pelerinli adamdan çok çok uzaklara. Bir amcanın yanına götürdü beni, amca elime uzun bir sopa verdi – yirmi santimetre civarında – ve beni eğiteceğini söyledi. Adama güvenmedim, bu yüzden isteğini geri çevirdim. Adam, yine de bana yardım etmek istediğini söyledi ve beni bir yetimhaneye bıraktı. On bir yaşıma kadar orada büyüdüm. Ama sonra her şey değişti. Bana gelen bir postanın olduğunu söyledi Miss. Comphange. Zarfı okurken içimden attığım sevinç naralarını yüzüme yansıtmadım. On bir yaşında da olsam, hala çocuktum ve buna inanmak benim için çok kolaydı. Hayat beni daha erken olgunlaştırmış olsa da, bu zarfa sımsıkı tutundum ve Hogwarts’ın yolunu tuttum.

Seçmen Şapka’yı başıma geçirdiğim anda içimdeki nefret duygularının ve kötülüğün yoğunluğunu hissetti ve ‘Slytherin!’ diye haykırdı. Böyle olacağını da tahmin etmemiş değildim ve şimdi de buradayım. Slytherin IV. Sınıf öğrencisiyim, hayatımdan gayet memnunum. Hayatımın en güzel dakikalarını Hogwarts'ta yaşadım, geçmişin aksine geleceğim iyi olacak gibi. Ah, tabi iyi kavramı bana göre, size olduğundan çok farklı.

Konu: Geri: Nicoll's. C.tesi Mayıs 15, 2010 4:56 pm

Konu: Geri: Nicoll's. C.tesi Mayıs 15, 2010 5:02 pm

Eklenmek için;

Kod:: Ad - Soyad:
İcon:
Kurgu:

Bunları vermek zorunludur.